Svi prijevodi

Snert hörpu mína, himinborna dís,
svo hlusti englar guðs í Paradís.
Við götu mína fann eg fjalarstúf,
og festi á hann streng og rauðan skúf.

Úr furutré, sem fann eg út við sjó,
eg fugla skar og líka úr smiðjumó.
Í huganum til himins oft eg svíf
og hlýt að geta sungið í þá líf.

Þeir geta sumir synt á læk og tjörn,
og sumir verða alltaf lítil börn.
En sólin gyllir sund og bláan fjörð
og sameinar með töfrum loft og jörð.